Kto żywi powietrzne ptaki?

Kto źwierzęta, kto robaki?

Kto pod wodą błędne ryby?

Ty sam, Panie, bez pochyby.

Ty sam, Panie, z swej możności

Dawasz wszytko ku żywności

I napełniasz miejsca wszytki

Nieprzebranymi użytki.

Tegoś się człowieku zwierzył

Aniś kresu nie zamierzył,

Aby ku potrzebie swojej

Użył hojnej łaski swojej

Bądź cześć, chwała twej miłości

Za Twoje szczodrobliwości

Żywże duszę a daj chleba,

Który płynie z Twego nieba.