Ariańskie rozmowy przy szabatowych świecach

List Pawła do Rzymian 11, 30-31

Co Chrystianie Winni Są Braciom Żydom?

Bracie Krzysztofie! Tak się jakoś złożyło, że katoliccy i protestanccy tłumacze pism chrystiańskich brata naszego Pawła "zapomnieli" prawidłowo przełożyć jedno zdanie, którego w konsekwencji brakuje w dostępnych nam Bibliach! Mam na myśli kluczowy dla relacji chrystian z Żydami fragment Brit HaDasza, pism chrystiańskich, Listu do Rzymian 11, 30-31.

Poprawny, pełny i zgodny z intencjami Pawła przekład tego fragmentu z greki brzmi:

Myśl ta wydała się Pawłowi tak głęboka i niesamowita, że kończy ją hymnem uwielbienia: "O głębokości bogactwa i mądrości i poznania Boga! Jakież niezbadane są Jego wyroki i nie wyśledzone Jego drogi!"

Brat nasz, Paweł pisze, że zadaniem chrystian jest okazanie Żydom MIŁOSIERDZIA!!! Ma to być dokładnie to samo miłosierdzie, które nam okazał Święty, Niech Będzie Błogosławiony. A cóż znaczy miłosierdzie? Paweł podaje przykład takiego działania nieżydowskich chrystian wobec Żydów, świętych Najwyższego, żyjących w Jeruszalaim w ubóstwie, prosząc jednocześnie o ochronę modlitewną przed niewierzącymi w Judei (pisma chrystiańskie, List Pawła do Rzymian 15, 25-28 oraz wiersz 31).

Na czym ma zatem polegać miłosierdzie okazywane Żydom, którzy nie uznali Jeszuah za Mesjasza Domu Izraela, o których mowa w dyskutowanym fragmencie (Brit HaDasza, List Pawła do Rzymian 11, 30-31)? Oznacza przede wszystkim przyjaźń, i to przyjaźń w stylu Rut: "... lud twój to lud mój, a Bóg twój to Bóg mój" (zwoje Ketvim, Księga Rut 1, 16), serdeczność, otwartość, zainteresowanie tym, co druga strona ma do powiedzenia, brak ukrytych intencji konwertowania braci Żydow na "jedyną słuszną prawdę" chrystianizmu. A w końcu zdecydowany protest przeciwko wysiłkom rozmaitych chrześcijańskich denominacji, prowadzących akcje ewangelizacyjne w tym monoteistycznym środowisku. Efektem takich działań staje się w najlepszym przypadku powstanie przedziwnej "mesjanistycznej" teologii, będącej swoistą hybrydą trynitarnej teologii protestanckiej lub, rzadziej, katolickiej i tradycji pierwotnego chrystianizmu.

Dlatego uważam, że ważniejsza jest żydowska przyjaźń bo zbawienie żydowskich dusz i tak nie od nas zależy. Bracia Żydzi mają widzieć w naszym życiu szczególne błogosławieństwo i światłość, aby zostali pobudzeni duchowo do "zazdrości" (Tora, Devarim, V Księga Mojżeszowa 32, 21) i sami zwrócili się nie w stronę tego, który ich bije. "W owym dniu będzie Adonaj Tzveot ozdobną koroną i wspaniałym diademem dla resztki swego ludu" (Nevim, Ksiega Izajasza 28, 5-22).

Chrystianizm, którego początek datować można na około 33 rok po Mesjaszu według ciała oraz judaizm, którego początek datować można na lata po zburzeniu Świątyni, od założenia Akademii Rabinackiej w Jabne około roku 90 po Mesjaszu według ciała, to dwa mesjanistyczne nurty czerpiące z tej samej starożytnej żydowskiej tradycji mesjańskiej. Nim zburzona została Świątynia, Żydzi, wyznawcy kultu świątynnego oraz Żydzi, chrystianie, wspólnie się w niej modlili (Brit HaDasza, Dzieje Apostolskie 2, 46; 3, 1). Nie naszym zadaniem jest godzić tutaj cokolwiek. Zarówno bracia Żydzi, jak i my chrystianie zostaliśmy powołani, aby być światłością dla narodów, dla świata bezbożnej hierarchii wartości (olam hazeh) (Nevim, Księga Izajasza 42, 6; 43, 20; 49, 3-7; 56, 1-8; Brit HaDasza, Ewangelia według Mateusza 5, 13-16). Ale światło nie jest mocą druzgocącą i unicestwiającą! Cele żydowskiej i chrystiańskiej misji wobec narodów osiągane są nie poprzez przymuszanie kogokolwiek do czegokolwiek, nie poprzez manifestacyjne demonstrowanie "wartości" wspólnoty religijnej, nie poprzez wymuszanie konstytucyjnych zapisów i odwołań do B-ga, ale wyłącznie poprzez dawanie osobistego przykładu w konkretnych życiowych sytuacjach. To szczególnie ważne w czasach zdominowanych przez relatywizm moralny. Jak napisano w zwoju Nevim, Księga Zachariasza 4, 1-6: "Nie siłą i nie przemocą to wszystko się stanie, ale mocą Mojego ducha".

Talmud to zbiór komentarzy do Tory i Proroków. Jedne mają więcej sensu, inne mniej. Były pisane zgodnie z dostępną wiedzą, a także zgodnie z aktualnymi stosunkami między Żydami, a chrześcijanami. Na Talmud musimy patrzeć jako na próbę zrozumienia przez wyznawców judaizmu szokującej dla nich sytuacji, która powstała wraz ze zniszczeniem Świątyni w Jeruzalem. Wówczas zawalił się fundament dotychczasowego porządku religijnego Izraela. Nie było już systemu kapłańskiego, nie było gdzie składać ofiar, nie było gdzie przychodzić na trzy najważniejsze mesjańskie święta: Pasche, Szawuot oraz Sukkot. Ale przecież ani Przymierze z B-giem nie zostało zerwane, a jedynie poszerzone i odnowione (Tora, Devarim, V Księga Mojżeszowa 32, 8-9; 32, 21; Nevim, Księga Jeremiasza 31, 31-37), ani Mesjasz nie został usunięty z samego jądra judaizmu. Jedynie z obawy o spłycenie zagadnienia przez nastawionych antyżydowsko i antyjudaistycznie trynitarnych chrześcijan, przestano o Mesjaszu mówić publicznie w synagodze. Ale w tym najgłębszym sensie każdy Żyd w synagodze jest mesjanistyczny i wyczekujący na Mesjasza. Różnica między nami polega na tym, że my już teraz znamy Jego Imię. Talmud stanowi dziś dla nas cenne uzupełnienie informacji zawartych w pismach chrystiańskich o wydarzeniach, zwyczajach, modlitwach, poglądach czy interpretacjach, a w końcu o walce pełnej wzajemnych oskarżeń i pogardy, jaka rozgorzała pomiędzy Żydami, a trynitarnymi chrześcijanami. Talmud to dowód na kontynuację żywego dialogu pomiędzy B-giem, a Jego zagubionymi, ale umiłowanymi ze względu na praojców, dziećmi. To dowód na ewolucję żydowskiej wspólnoty w kierunku religii Ducha.

To oni, a nie my, chrystianie, przenieśli przez stulecia Tore w możliwie niezmienionej postaci. To oni, a nie my, chrystianie, utrzymali szereg zwyczajów. Dzięki nim rozumiemy istotę szabatu i szeregu moralnych praw, w zapomnienie których trynitarne chrześcijaństwo włożyło bardzo wiele wysiłku. To oni przechowali i rozwinęli przepiękną teozofie. To ich prorocy i kabaliści podali w miarę spójną koncepcję pochodzenia dobra i zła we Wszechświecie. To poprzez ich pisma poznaliśmy B-ga, który jest wszystkim we wszystkim. Odciął On wprawdzie niektórych z nich, aby na ich miejsce w Domu Izraela wprowadzić nas, chrystian (Brit HaDasza, List Pawła do Rzymian 11, 20), ale sprawa, którą On ma z Żydami to dla nas Tajemnica. Nie chcę być niczyim sędzią i wolę wierzyć, że w końcu zechce wszczepić nawet te gałęzie, które już zostały odrzucone (List Pawła do Rzymian 11, 23).

Wszystko badajmy, bądźmy otwarci, nie pozwólmy uwikłać się w sidła fanatyzmu religijnego i nienawiści. Módlmy się wzajemnie za siebie, ale i za tych, którzy nie są z nami, a także za braci Żydów. Trzymajmy się tego, co dobre!