kalendarz | strona główna

Chanuka 5766




Chanukah denotes a special moment in the history of the relationships between perushim and notzrim, between judaists and monotheistic christians. The Gospel according to John 10, 22-42 describes the beginning of the conflict between Yehoshua and perushim during the feast of Chanukah in the Temple of Yerushalaim in winter 32 A.D. Yehoshua has been accused about blasphemy. He identified himself with "Ani-Ve-Hu"; the Name of G-d Almighty and its power. Perushim knew the idea of Ani-Ve-Hu; a concept of being like G-d in any daily act. They did not understand the source of the second one. The Highest Priest was the only one who understood (Gospel according to John 11, 49-51). Chanukah is celebrated in the judaistic Synagogue using a menorah with nine lights. Candles are frequently used instead of the olive lamps. First lamp is the shammash, the servant. The other lights derive from that shammash. The shammash symbolizes in judaism a call for self-sacrifice and deep study of Torah. The shammash symbolizes in monotheistic messianism the Messiah (Gospel according to Mark 10, 45), its light (Nevim, Scroll of Isaiah 49, 6; Gospel according to John 8, 12), His giving light to the others (Gospel according to Matthew 5, 14), and a secret plan of JHVH to bring the House of Israel into unity and peace (Letter of Paul to the Romans 11, 11-12). Although Chanuka is not a messianic feast, we join our fellows Jews-judaists in their prayers and joy. Let us share our hope that G-d Almighty will bring speedily the Messiah; the Light for this chaotic world.

 

Judaiści, duchowi spadkobiercy faryzeuszów, zapalają każdego roku w dniu 25 Kislev, po zachodzie Słońca, pierwszą oliwną lampkę na menorze, tak zwany szames (pol. sługa). Dla nich zaczyna się Święto Chanuka, upamiętniające zwycięstwo powstańców Judy Machabeusza w roku 164 przed narodzinami Mesjasza nad militarnie zdecydowanie silniejszymi wojskami greckiego króla Antiocha IV Epifanesa. Cudowi zwycięstwa, odniesionego przez garstkę zdeterminowanych religijnych Żydów, towarzyszył płomień oliwnej lampki - paliła się o całe osiem dni dłużej aniżeli pozwalała na to ilość zawartej w niej oliwy.


Według judaistów JHVH celowo wybrał płomień oliwnej lampki na świątynnej menorze jako sposób na manifestację cudu i wezwanie dla duchowego odrodzenia Izraela. Midrasz Tanchuma przekazuje taki opis: gdy Izrael stał pod górą pełną ognia, światła i dymu, JHVH zarządał, aby poddał się dobrowolnie obowiązkowi zachowywania Tory. W przeciwnym razie miał zginąć pod tą górą. Izraelici mieli odpowiedzieć w sposób, który zadziwił nawet aniołów: "naaseh v'nishma" - "będziemy czynić i będziemy słuchać". W tej właśnie kolejności. Najpierw czynić, potem zaś słuchać słów Tory. Taka kolejność czynności pojawiająca się w odpowiedzi ludu Izraela miała podkreślić gorliwość w spełnianiu przykazań i pokorę ludu przystępującego do Najwyższego. Deklaracja dotyczyła jednak jedynie Tory pisanej i powierzchownego rozumienia zawartych tam przepisów. Izrael nie zobowiązał się do pogłębionych studiów nad Torą, ani do odkrywania głębszego, ukrytego znaczenia jej praw, ani do działań wymagających poświęcenia i wysiłku intelektualnego, fizycznego czy duchowego. Bez tego wysiłku Tora pisana pozostałaby jedynie powierzchownie rozumiana. JHVH oczekiwał zaś od swoich dzieci duchowego wzrostu i dojrzewania, które bez poświęcenia i wysiłku są niemożliwe.


Według Gemary menora symbolizuje właśnie wszystkie takie wysiłki i poświęcenie Domu Izraela. Wyniki tych twórczych poszukiwań zebrane zostały potem w formie tzw. Tory ustnej czyli uzupełniających komentarzy i traktatów talmudycznych. Zdaniem judaistów, gdy Tora pisana spoczywała w Arce Przymierza w Miejscu Świętym Świętych, po drugiej stronie zasłony paliła się menora symbolizująca wszelkie wysiłki i poświęcenie mające na celu jej zrozumienie Tory. Akt wyzwolenia Świątyni spod okupacji greckiej był niewątpliwie takim aktem poświęcenia i religijnej żarliwości ze strony tych wszystkich, którzy pragnęli żyć po żydowsku i przestrzegać wskazań Tory. Płomień pojedynczej lampki na menorze, szamesa, czyli tak zwanego sługi, wzywał do odrodzenia oraz do dalszych poświęceń i wysiłków, bez których nie ma duchowego wzrostu Izraela.


Radość w Święto Chanuka w Omsku

Dla nas monoteistycznych chrystian, spadkobierców i kontynuatorów ideałów żydowskich nocreuszy (hebr. notzrim) Chanuka to symboliczny moment. Przypomina o wybuchu konfliktu między faryzeuszami i saduceuszami, a nocreuszami. A wszystko to działo się zimą, w Jeruszalaim, w dzień Chanuka, dzień Poświęcenia Świątyni (Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Jana 10, 22-42). "Znowu naznosili kamieni" - pisze w Ewangelii według Jana 10, 31 - aby cisnąć nimi w Tego, który przybył w Imieniu JHVH, ale którego za Mesjasza spora część faryzeuszów nie uznała i nadal nie uznaje.


Dla chrystian chwała Boża, szechina JHVH przeniosła się już jednak dawno z Miejsca Świętego Świętych, aby spocząć na obliczu Jehoszua (Pisma chrystiańskie, II List Pawła do Koryntian 4, 6). Teraz miejsce Świątyni zajął Mesjasz (Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Mateusza 12, 6). I chociaż długo jeszcze przychodzili do jerozolimskiej Świątyni w poczuciu solidarności, aby wspólnie z faryzeuszami i saduceuszami zanosić modlitwy przed oblicze Błogosławionego (Pisma chrystiańskie, Dzieje Apostolskie 1, 46-47 oraz 5, 42), konflikt braterski, który wówczas rozgorzał po dziś dzień zbiera swoje żniwo. Jako chrystianie, nie uznający Mesjasza, Jehoszua za równego i tożsamego z JHVH jesteśmy uważani przez niektóre współczesne rabiniczne autorytety za część Domu Izraela. Nie zmienia to jednak faktu, że dla wielu judaistów zasłona duchowa nadal uniemożliwia im skojarzenia wydarzeń w odpowiednim kontekście i pokonanie muru nieufności.


Pamiętajmy, zapalając oliwną lampkę -szames w dowód przyjaźni wobec judaistów, że Jehoszua przybył jako Sługa Izraela (hebr. szames Israel) (Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Marka 10, 45; Ewangelia według Jana 11, 49-51; Tora, Bereszit, I Księga Mojżeszowa 50, 20). Przybył jako Światłość dla świata (Nevim, Księga Izajasza 49, 6; Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Jana 8, 12), aby dać światłość każdemu, kto uwierzy (Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Jana 1, 4-5). Uwierzy i napełniony mocą Bożą sam zacznie być światłością dla świata (Pisma chrystiańskie, Ewangelia według Mateusza 5, 14), aby pobudzić do zazdrości zagubione córki i synów Izraela (Pisma chrystiańskie, List Pawła do Rzymian 11, 11-12). Pamiętajmy, że jesteśmy zobowiązani do wysiłków oraz poświęceń, bez których duchowy wzrost i poznanie ścieżek Pańskich mogą doznać zahamowania.



©Bracia Polscy
http://bracia.racjonalista.pl

początek strony | strona główna | odkrycie i opisanie | historia | galeria
wizyt:
26.12.2005 r.