BRACIA

Zaczęliśmy mówić o Biblii. Namiętnie ją czytał i opowiadał o tym, co pisali ewangeliści i apostołowie. Cytował fragmenty zbijające mnie z tropu - brat Robert uśmiecha się i gładzi bródkę. Zacząłem czytać Biblię. Choćby po to, żeby temu staruszkowi utrzeć nosa. Ale nie dałem rady. Za to on przyciągnął mnie do Kościoła Zielonoświątkowców. Wtedy Chrystus przyszedł do mego serca. Skończyłem z alkoholem, z papierosami. Stałem się innym człowiekiem.

Po jedenastu latach odszedł od tego Kościoła. Czuł, że to nie jest droga, którą chce iść. Przyjechał do Wrocławia, założył własną grupę modlitewną, która w 1984 roku stała się Jednotą Braci Polskich (a dokładniej weszła w skład Zboru, odtworzonego przez ewangelickiego pastora Karola Grycza-Śmiłowskiego w Krakowie w roku 1937 i zarejestrowanego ponownie w Rzeczypospolitej pod historyczną nazwą Jednoty Braci Polskich- przypis Redakcji Strony Bracia Polscy).

W pałacu zjawia się coraz więcej ludzi. Uśmiechnięci, zadowoleni. Witają się, pozdrawiając Boga (Bracia Polscy tradycyjnie pozdrawiają Boga zawołaniem: Chwała Bogu! - przypis Redakcji Strony). W kuchni dwie siostry przygotowują agape: poczęstunek na zakończenie nabożeństwa.

W pokoju obok sprząta siostra Anna. Chciałam czegoś więcej, głębszej wiary w Jezusa i w Boga, przestrzegania bożych praw. Tego nie znalazłam w Kościele katolickim. Przyszłam tutaj. Na pierwszym spotkaniu przeżyłam szok. Ludzie modlili się swoimi słowami, głośno, bez skrępowania. Zostałam. Od dwóch lat przychodzę na nasze spotkania - opowiada.

Z góry, po skrzypiących schodach, schodzi Jurek. Niesie krzesła do salki modlitewnej. Dwadzieścia lat spędził w więzieniach. Rodzina mu się rozpadła, matka niedawno zmarła. Po wyjściu na wolność nie wiedział co z sobą zrobić. Przyjechał do Wrocławia z Łodzi. Brudny i głodny chodził po mieście. Ktoś powiedział mu o Braciach Polskich. Przez kilka dni szukał ich siedziby. Wreszcie trafił. Nie wiedziałem czy mnie przyjmą. Byłem przecież kryminalistą. Nie pytali o nic. Dali jeść, pić i łóżko do spania. Zostałem. Pokazali mi co to znaczy żyć dla Chrystusa. Gdyby nie oni znów siedziałbym w więzieniu. A tak czytam Biblię, przygotowuję się do chrztu. Dziękuję Bogu za wszystko co dla mnie uczynił.

W salce modlitewnej, na krześle przy ścianie siedzi brat Tomasz. Czyta Pismo Święte. We wspólnocie jest od niedawna. Od dziewięciu lat biorę narkotyki. Teraz powiedziałem dość! Muszę przestać, bo zabiję siebie. Chciałbym się nawrócić, oderwać od zła, które czyniłem. Chcę żyć inaczej. Bez strachu o kolejny dzień, bez zasypiania z nadzieją, że to już koniec.

Rozmowę przerywa muzyka. Brat Antoni gra na organach melodię religijnej pieśni. Do salki modlitewnej przychodzą wszyscy, którzy dopiero teraz dojechali. Zaczyna się nabożeństwo.

Brat Daniel z przymkniętymi oczyma wybija rytm - klaszcząc, siostra Maria spogląda do śpiewnika. Podziękujmy Panu za kolejny tydzień naszego życia - mówi brat Robert. Każdy sam rozmawia z Bogiem. Brat Jurek klęka i zasłania twarz rękoma. Brat Daniel opiera się o krzesło. Głośna modlitwa wychodzi przez otwarte okno roznosząc się po okolicy.

Nasza wspólnota to misja, którą jako chrystianie musimy wypełnić szczerze i do końca - opowiada brat Gracjan, gość wrocławskich Braci Polskich. Pomagamy wszystkim, którzy tej pomocy oczekują. Nie może być tak, że przejdziemy obojętnie obok biedy i nędzy. Działamy według słów Pana: "Jeśli macie odzienie i chleb, poprzestańcie na tym" - dodaje brat Robert. Kiedyś pomogliśmy pewnej kobiecie, spłacając za nią czynsz, jeszcze innej kupiliśmy pralkę. Do wspólnoty przygarniamy wszystkich, którzy przybędą i powiedzą, że nie maja gdzie mieszkać. Nie jest dla nas ważne czy jest narkomanem, nosicielem wirusa HIV czy kryminalistą. Dla nas jest on w potrzebie i jako chrystianie mamy obowiązek podzielić się z nim tym, co mamy. Od ośmiu lat walczymy o przyznanie nam na własność tego pałacu na Niskich Łąkach. Komuniści kręcili nosami, obecna władza milczy, a pałac niszczeje. Jednak nie ustajemy. Może w końcu ktoś pozytywnie rozpatrzy naszą sprawę - kończy brat Robert.

Nabożeństwo trwa. Siostra Grażyna i brat Bogumił śpiewają swoje własne utwory. Inni słuchają, modlą się po cichu. Siostra Grażyna była kiedyś hippiską. Alkohol, narkotyki. Nie potrafiła znaleźć sobie miejsca. Chciałam popełnić samobójstwo. Zasnęłam z żyletką w ręku. Przyśniło mi się, że spadam w ogromną czeluść i usłyszałam czyjś głos: "Jezus jest ratunkiem". Obudziłam się. Doznałam wstrząsu. Od tamtej nocy wyzdrowiałam. Przystałam do Braci Polskich. Czuję się prawdziwie wolna. Jestem gotowa do przekazywania dobroci innym ludziom - siostra Grażyna poprawia chustę na głowie - To pięknie rozmawiać z Bogiem o swoich problemach.